Στην Ελλάδα έχουμε μάθει, όταν θέτουμε κάποιους στόχους, να τους υλοποιούμε ο κόσμος να χαλάσει! Το φιλότιμο, ο εγωισμός και το πείσμα, είναι χαρακτηριστικά που κουβαλάμε από τα βάθη των αιώνων και μας βοηθούν να πετύχουμε, ότι ¨κατεβάσει¨ το ξεροκέφαλό μας!
Σίγουρα και οι άλλοι λαοί, κάτι έχουν από αυτά, απλά εμείς τα έχουμε στον υπέρτατο βαθμό, εκτός απ΄το φιλότιμο, το οποίο οι άλλοι, όχι μόνο ΔΕΝ το γνωρίζουν, αλλά και σαν λέξη, ΔΕΝ μπορούν να την μεταφράσουν!
Δυστυχώς όμως για εμάς, τα παραπάνω υπέροχα χαρακτηριστικά, τα χειριζόμαστε λάθος, τα υπερεκτιμούμε, αλλοιώνοντας την πραγματική τους έννοια και στο τέλος, τα ¨δολοφονούμε¨!
Αρκετοί από εμάς, όταν συναγωνιζόμαστε σε κάτι, έχουμε τον εγωισμό να πολεμήσουμε για τη νίκη, αλλά επιλέγουμε, τον κακό εγωισμό που λέει, να ¨πατήσουμε¨ τον άλλον στο κεφάλι για να τον προσπεράσουμε και όχι να τον πολεμήσουμε στα ίσα.
Έτσι και στο πείσμα, ενώ δεν το βάζουμε κάτω με τίποτα, όταν τα βρίσκουμε ¨σκούρα¨, αντί να επιμείνουμε με ότι δυνάμεις έχουμε, καταφεύγουμε σε διαφόρους πλαγίους τρόπους, για να πετύχουμε τελικά το σκοπό μας!
Για να καταλάβετε που θέλω να καταλήξω, θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, το οποίο νομίζω ότι είναι ο καθρέπτης του λάθους που συντελείτε, από πολλούς παράγοντες και προπονητές, αρχίζοντας από τις μικρές ηλικίες φθάνοντας μέχρι την ΣΟΥΠΕΡ ΛΙΓΚΑ!
Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος, ακούγοντας τις 11άδες στο παιχνίδι μεταξύ του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ και του ΑΡΗ, αμέσως είπα ΜΠΡΑΒΟ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Παρατάχθηκαν 2 ενδεκάδες αμιγώς ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ! Με νεαρούς, φιλόδοξους και διψασμένους για διάκριση ποδοσφαιριστές!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τη θέση της χαράς, γρήγορα πήρε η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! Βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο 22 ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, που αντί να έχουν καθαρό μυαλό και να προσπαθήσουν να μας δώσουν κάποιες ευχάριστες ελπίδες για την αλλαγή της εικόνας του Ελληνικού Ποδοσφαίρου, φόρεσαν και οι 22 τα ¨γάντια του μποξ¨ και αρκέστηκαν σε μια κλωτσοπατινάδα άνευ προηγουμένου, η οποία το μόνο αποτέλεσμα που έφερε, ήταν από τη μια, να μην φανεί ποτέ το ταλέντο κάποιων παιδιών και από την άλλη, ότι από την πρώτη κιόλας μέρα, μας έδειξαν δυστυχώς τα κατάλοιπα της κακοδιαχείρισης τους, κυρίως στον τομέα της ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ.
Βασικοί υπεύθυνοι φυσικά για την απαράδεκτη αυτή εικόνα, δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους, που δούλεψαν πάνω σε αυτά τα παιδιά, από τη μικρή τους ηλικία, διότι όταν μιλάμε για παιδιά από 18 έως 24 ετών, σημαίνει ότι την τελευταία 7αετία στις Ακαδημίες τους, αντί να προετοιμάζουν μια ελπιδοφόρα γενιά, που θα ξαναφέρει ελπίδες και κόσμο στα γήπεδα, προφανώς ετοίμαζαν τους επόμενους ΤΑΙΣΟΝ και ΖΑΜΠΙΔΗ!
Κύριοι, βαρεθήκαμε τη μαγκιά, τη ροχάλα και την αγκωνιά, θέλουμε να βλέπουμε ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ξεχάστε επιτέλους , τα ¨φάτον¨ και τα ¨σπάστου τα πόδια¨, πράγματα που ζήσαμε και κάναμε στην εποχή μας!
Δυστυχώς, αυτά μας οδήγησαν στο χάλι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μάθετε επιτέλους στα παιδιά, να ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ότι τους αναλογεί, με θεμιτά όμως μέσα και ανοίξτε ένα λεξικό, να διαβάσετε, τι σημαίνει ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και τι ΣΕΒΑΣΜΟΣ! Αυτές οι 2 λέξεις, είναι όλο το μυστικό.
Αυτές οι 2 λεξούλες, πρέπει να γίνουν βίωμα στα παιδιά από την ποδοσφαιρική ηλικία των 7 ετών! και φυσικά ΔΕΝ επιβάλλονται με μαστίγιο και φωνές, αλλά με σωστή προσέγγιση και υπομονή, αντικαθιστώντας ο προπονητής, στις ώρες της εκγύμνασης, τον ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ρόλο που έχει ή μάλλον, που ΠΡΕΠΕΙ να έχει, ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, στο δημοτικό!
Η ευθύνη βεβαίως, δεν βαραίνει μόνο παράγοντες και προπονητές, βαραίνει και τις ΕΝΩΣΕΙΣ ή καλύτερα θα έλεγα την Ε.Π.Ο. η οποία ποτέ μα ποτέ δεν κατάφερε να εφαρμόσει, οποιουσδήποτε πειθαρχικούς νόμους εξέδιδε!
Για να διορθώσει λοιπόν τα κακώς κείμενα, πρέπει να βρει κάποιες ριζοσπαστικές λύσεις και μια από αυτές κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η παρακάτω: πρέπει να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ στις μικρές ηλικίες, τον όρο ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ και να τον ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ, με μια λέξη που αντικατροπτίζει όλη την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά από 7 έως 17 χρονών και αυτή η λέξη είναι η λέξη Α Γ Ω Ν Α Σ !!!
Δεν είναι δυνατόν από την ηλικία των τζούνιορ, να υπάρχει ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡ! Και δεν είναι δυνατόν αρχικά, διότι ακόμη υπάρχουν (εύχομαι για λίγο) ΑΝΙΚΑΝΟΙ ή ΑΡΡΩΣΤΟΙ προπονητές, οι οποίοι επιζητούν την προσωπική τους διάκριση μέσα από τη χαρά και την προσπάθεια των παιδιών, αφήνοντας σε δεύτερη ή και σε τρίτη μοίρα, τα στοιχεία εκείνα που πραγματικά πρέπει να δώσουμε σε αυτά τα παιδιά, για να μας χαρίσουν ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο.
Για να ¨στρώσουν¨ λοιπόν αυτοί οι κύριοι, ας καταργήσουμε μέχρι και την ηλικία του εφηβικού, τίτλους και πρωταθλήματα και ας ονομάσουμε πλέον τις προσπάθειες των παιδιών, ΑΓΩΝΕΣ!
ΑΓΩΝΕΣ ΤΖΟΥΝΙΟΡ – ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΜΠΑΙΔΙΚΟΥ – ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΙΔΙΚΟΥ – ΑΓΩΝΕΣ ΕΦΗΒΙΚΟΥ!
Όταν το συζήτησα αυτό με τα δικά μου παιδιά, πολύ σωστά και αυθόρμητα από τη μεριά τους με ρώτησαν: και τι στόχο θα έχουμε? Γιατί θα παίζουμε?
Προσπάθησα λοιπόν να τους εξηγήσω, ότι ο στόχος ΔΕΝ πρέπει να είναι σώνει και καλά το πρωτάθλημα, ο στόχος πρέπει να είναι η ακολουθία μιας συγκεκριμένης μεθοδολογίας, η οποία με ΥΠΟΜΟΝΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ, θα μας οδηγήσει ΟΤΑΝ πρέπει, ΟΠΩΣ πρέπει και στην ηλικία που πρέπει, στη νίκη ή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος!
Το ευ αγωνίζεσθε και ο σεβασμός προς τον συμπαίκτη και τον αντίπαλο, είναι τα πρώτα που πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά σε μια Ακαδημία και αυτό χρειάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ!
Αφού λοιπόν χαλιναγωγήσουμε σωστά την υπομονή τους, τότε θα δουλέψουμε με ΕΠΙΜΟΝΗ και στην πρόοδο των τεχνικοτακτικών τους στοιχείων.
Με τα σημερινά λοιπόν δεδομένα, προκειμένου μια ομάδα (μιλώντας πάντα για ηλικίες 7 έως 17 ετών ), να στεφθεί πρωταθλήτρια, παρατηρούμε πολύ συχνά τα παιδιά, παρασυρόμενα από το κυνήγι του ενός ή των τριών βαθμών, να καταφεύγουν σε αντιαθλητικά χτυπήματα, ανούσιους τσακωμούς και καθυστερήσεις, βωμολοχίες και θεατρινισμούς.
Οι δε περισσότεροι προπονητές, στο βωμό της νίκης χρησιμοποιούν ηλικίες ¨μαϊμούδες¨, διαμαρτύρονται μόνιμα σε κάθε σφύριγμα του διαιτητή, αρκετοί προτρέπουν τα παιδιά σε δυνατά ή και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα και στο τέλος, εκνευρισμένοι και οι ίδιοι, έρχονται σε έντονη αντιπαράθεση με τους αντίπαλους συνάδελφους προπονητές, δημιουργώντας μια απίστευτη ένταση, η οποία μεταφέρεται στην εξέδρα, όπου συχνά έχουμε και αντιπαραθέσεις μεταξύ των γονέων!
Αυτή λοιπόν η μικρή αλλά πικρή αλήθεια, γιγαντώνεται και μετουσιώνεται στο απίστευτο ποδοσφαιρικό μπάχαλο, που ¨καμαρώνουμε¨ στις μεγαλύτερες ηλικίες και κατά συνέπεια, στις Επαγγελματικές κατηγορίες.
Γι΄αυτό λοιπόν προτείνω, την Ακύρωση της λέξης ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ και στην θέση της να μπει το : ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ, σε συνδυασμό με την αλλαγή του τρόπου βαθμολογίας.
Για να γίνει πιο σαφές, προσπαθώντας να αλλάξω το κίνητρο παιδιών και προπονητών, θα αντικαθιστούσα την ισχύουσα βαθμολογία ως εξής : στο φύλο αγώνος, θα αναγράφονται τα εξής πινακίδια, 1) Νίκη, 2) Φιλοξενία – Οργάνωση, 3) Αγωνιστική Συμπεριφορά και 4) Γονείς – Φίλαθλοι.
Ο Διαιτητής του αγώνα και ο παρατηρητής – υπεύθυνος εκπρόσωπος της ΕΝΩΣΗΣ, θα είναι αυτοί που θα βαθμολογήσουν τις 2 ομάδες! Ο νικητής θα παίρνει 3 πόντους και τα υπόλοιπα σημαντικότερα πινακίδια, θα αξιολογούνται και θα συμπληρώνονται το κάθε ένα ξεχωριστά, με Άριστα το 5!
Για παράδειγμα, η ομάδα Α, Φιλοξενεί την ομάδα Β. νερά δεν υπάρχουν και τον υπεύθυνο τον ψάχνουν με τα …κιάλια. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η γηπεδούχος Α, με κλωτσοπατινάδα και διαμαρτυρίες, καταφέρνει να πάρει τη νίκη, ενώ η φιλοξενούμενη ομάδα Β, προσπαθώντας να παίξει καθαρό ποδόσφαιρο, μένει μακριά από όλα τα παραπάνω. Ο προπονητής της ομάδας Α, κλαίει και οδύρεται σε κάθε απόφαση του Διαιτητή, ενώ της Β, ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ομάδα του. Στην εξέδρα ας … θεωρήσουμε, ότι οι γονείς, κρατούν ένα…επίπεδο. Τελειώνει λοιπόν το ματς, με νικήτρια την γηπεδούχο ομάδα Α.
Στα Αποδυτήρια, διαιτητής και παρατηρητής καλούνται να βαθμολογήσουν τις 2 ομάδες. Βάσει λοιπόν της γενικής εικόνας του αγώνα, να είστε σίγουροι ότι η συγκομιδή των βαθμών, θα είναι τέτοια που για την συνέχεια του «πρωταθλήματος», η ομάδα Β, θα είναι κερδισμένη έναντι της ομάδας Α και ας υπολείπεται σε νίκες από αυτήν!
Και αυτό γιατί οι πόντοι που θα μαζεύει η ομάδα Β, από την Φιλοξενία – Οργάνωση και την Αγωνιστική Συμπεριφορά, θα υπερκαλύπτουν τις όποιες ήττες κάνει, έναντι ομάδων με την συμπεριφορά της ομάδος Α.
Το αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, θα είναι μόνο θετικό για το ποδόσφαιρο, αφού θέλουν δεν θέλουν, τηρουμένων φυσικά των κανονισμών, όλες οι ομάδες θα δίνουν έμφαση, πρώτα στο ευ αγωνίζεσθε και μετά στους πολυπόθητους 3 βαθμούς της νίκης!
Πιστεύω ότι αν εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, από τα τζούνιορ μέχρι και το εφηβικό, σίγουρα θα ¨χτίσουμε¨ μια νοοτροπία τέτοια, που θα επιτρέπει σε ολόκληρη την οικογένεια, κάθε Κυριακή να είναι στο γήπεδο, χωρίς φόβο, ως αγνοί φίλαθλοι, παρακολουθώντας όμορφους και συναρπαστικούς αγώνες, μακριά από τη βία και τις ανούσιες σκοπιμότητες!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού
Για να δείτε τα υπόλοιπα άρθρα του Τάκη Γιαννόπουλου κάντε κλικ εδώ
Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας του football-academies.gr και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε like στη σελίδα Football-Academies
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τιςδιατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football–academies.gr
Σχόλια
