Το Sports IQ βοηθά τους αθλητές να σκέφτονται και να αποφασίζουν γρηγορότερα. Διαβάστε για την πρωτοποριακή μέθοδο, που έφερε στην Ελλάδα ο Γιώργος Κακαβάς.
Ο Γουίλιαμ Στερν, ο οποίος επινόησε τον όρο I.Q (πηλίκο νοημοσύνης), όρισε την νοημοσύνη ως «την γενική ικανότητα ενός ατόμου να προσαρμόσει συνειδητά τη σκέψη του σε νέες απαιτήσεις.Είναι γενικώς η διανοητική προσαρμοστικότητα σε νέα προβλήματα και συνθήκες ζωής».
Στον αθλητισμό, οι συνθήκες και τα προβλήματα συνεχώς αλλάζουν. Το πόσο γρήγορα θα προσαρμοστεί ο αθλητής, το αν και με τι ταχύτητα θα λάβει τη σωστή απόφαση, καθορίζουν τον βαθμό της αθλητικής του επίδοσης. Και όπως μπορεί να προπονηθεί το σώμα του, έτσι προπονείται και το μυαλό!
Από το 2013 οι μέθοδοι της νευροάθλησης εφαρμόζονται και στην Ελλάδα! Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο φυσικοθεραπευτής Γιώργος Κακαβάς, ο οποίος εκτός από την καθημερινή αναγνωρισμένη δουλειά του στο Fysiotek Sports and Spine Lab έχει να επιδείξει αξιοπρόσεκτη ερευνητική δουλειά και δημοσιεύσεις, ενώ αποτελεί βασικό ομιλητή στα Παγκόσμια Συνέδρια Αθλητιατρικής που διοργανώνονται υπό την αιγίδα της FIFA.
Τα τελευταία χρόνια, έχει χτίσει το δικό του εργαστήριο για την «προπόνηση πάνω από το λαιμό», όπου βοηθάει αθλητές να βελτιωθούν σε τομείς που δεν έχουν να κάνουν με την καθημερινή τους σωματική προπόνηση: Τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, την αντίληψη, την ταχύτητα σκέψης, ακόμα και τον τρόπο που το σώμα μαθαίνει να αντιδρά ώστε να αποφύγει έναν τραυματισμό, γιατί ο εγκέφαλος αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο με την πρόληψη.
«Δες καλύτερα, σκέψου γρήγορα και ανταποκρίσου γρηγορότερα», αναφέρει χαρακτηριστικά το μότο του The Atletic Brain: Sports IQ.
Μάτια, αυτιά, μηχανοϋποδοχείς
«Όλο αυτό ξεκίνησε το 2013», λέει από το κέντρο των επιχειρήσεών του ο Γιώργος Κακαβάς. «Τα τελευταία χρόνια, το θεραπευτικό κομμάτι με το οποίο ασχολούμαι έχει να κάνει πολύ με σύνδεση του σώματος και του πόνου με τον εγκέφαλο.
Και κάποια στιγμή πίσω στο 2013, επειδή είχαν βγει και τα πρώτα μηχανήματα functional MRI, που έκαναν μια δυναμική μαγνητική δηλαδή, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει με τον πόνο ή τι συμβαίνει όταν ένα σώμα κινείται ή δέχεται ερεθίσματα.
Δηλαδή σε ένα εγκεφαλογράφημα ή σε ένα FMRI, όταν ανοιγοκλείνουμε τα μάτια υπάρχει αντίδραση. Άρα έφερα έναν απλό εγκεφαλογράφο και άρχισα να έχω επαφή με ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό το κομμάτι. Νευροεπιστήμονες, κάποιους Έλληνες και κάποιους διεθνείς».
Η εφαρμογή μιας τέτοιας προσέγγισης ήταν ακόμα πρωτόγνωρη στον τομέα του. «Δεν υπήρχε ακόμα αυτό το πράγμα τότε στα σπορ. Είχε αρχίσει εκείνη τη στιγμή στον Καναδά, στο Μόντρεαλ το πανεπιστήμιο να ασχολείται με psychophysics ή phsycometrics και ξεκίνησαν να ψάχνουν τι συμβαίνει με τον εγκέφαλο και πώς δέχεται ερεθίσματα.
Υπάρχουν τρεις πηγές ερεθισμάτων: 1) Από τα μάτια, από όπου έρχεται πάνω από το 80%, 2) από τα αυτιά, το αιθουσαίο κέντρο που έχει να κάνει με την ισορροπία και την αίσθηση στο χώρο και είναι πολύ σημαντικό και 3) από τους μηχανοϋποδοχείς και τους υποδοχείς πόνου.
Αυτά τα τρία μέρη δίνουν συνέχεια ερεθίσματα στον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος θέλει ενέργεια, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ενέργεια και stimulation, αυτά είναι αλληλένδετα.
Αρχίσαμε λοιπόν να το καταλαβαίνουμε αυτό και πήγαμε προς τα σπορ σε δύο κατευθύνσεις. Τι συμβαίνει όταν γυμνάζω έναν αθλητή από το λαιμό και πάνω (training above the neck το είπαμε εμείς αυτό), τι συμβαίνει δηλαδή όταν αρχίζω και δεν γυμνάζω το σώμα του, που αυτό το κάνουν πάρα πολλοί, αλλά πχ τα μάτια του; Όταν του δίνω ακουστικά ερεθίσματα σε διάφορες συχνότητες, αλλάζω θέσεις στο σώμα του και υπάρχει μια μίξη ανάμεσα σε όλα αυτά τα ερεθίσματα; Ακουστικά, οπτικά, διαφορετική θέση του σώματος; Τι καταφέρνεις;
Είδαμε ότι υπάρχει τρομερή βελτίωση στις επιδόσεις. Και επειδή ξεκίνησαν να βγαίνουν τότε τα πρώτα papers αρχίσαμε να βλέπουμε αν λειτουργεί στην αποκατάσταση. Αυτό έχει μεγάλη σχέση με τον χιαστό, για παράδειγμα. Έχουν βγει πολλές θεωρίες για τον χιαστό, αλλά ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ένας άνθρωπος όπως ο Ιμπραΐμοβιτς που είναι τέρας δύναμης, εκρηκτικότητας, ελαστικότητας, ξαφνικά, μετά από ένα άλμα για κεφαλιά, προσγειώθηκε κάτω -που το έχει κάνει ένα εκατομμύριο φορές- και κόπηκε ο χιαστός του; Προσπαθούμε να καταλάβουμε. Είναι θέμα κόπωσης; Γηπέδου; Νευρομυϊκής συναρμογής; Ισορροπίας; Ή απλά είναι ένα θέμα μιας κακής εντολής;»
Η διαδρομή του σήματος
Το σήμα του εγκεφάλου είναι αυτό που στην ουσία προσπαθούν να κατανοήσουν και να βελτιώσουν οι επιστήμονες του αθλητισμού. Και η διαδρομή του είναι αμφίδρομη.
«Είναι στην ουσία ένα vice versa που συμβαίνει, συνέχεια σε όλους», τονίζει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Κακαβάς. «Συμβαίνει όταν οδηγώ, όταν περπατάω. Σε όλους. Στους αθλητές απλά συμβαίνει πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερο βαθμό.
Έχει μελετηθεί πολύ στην Αμερική σε αθλητές του μπέιζμπολ, με έρευνα στα πανεπιστήμια. Προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: πόσο πιο γρήγορο είναι το σήμα; Τι συμβαίνει όταν ένα τραυματισμένο μέλος, ένα γόνατο με χιαστό, στέλνει λάθος σήμα στον εγκέφαλο; Όταν κάνω αποκατάσταση σε ένα χιαστό παίρνω ένα μόσχευμα. Ξέρουμε ότι τα μοσχεύματα αιματώνονται στους 3-4 μήνες μετά το χειρουργείο, άρα γνωρίζουμε και πώς θα πάμε το πρωτόκολλο αποκατάστασης μετά. Από τη στιγμή που βιολογικά είναι καλό το μόσχευμα θα αρχίσει να το ξαναδιαβάζει ο εγκέφαλος σαν πραγματικό.
Εμείς έχουμε βάλει στα πρωτόκολλα αποκατάστασης όλα τα επιπλέον. Τι συμβαίνει όταν έχω έναν αθλητή να στηρίζεται στο πόδι του το χειρουργημένο και του περιορίσω την όραση; Δίνει περισσότερα ερεθίσματα; Όλο αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία. Το μελετάμε και το δουλεύουμε συνέχεια, εξελίσσεται συνεχώς.
Γι αυτό και φτιάξαμε αυτό το εργαστήριο, γιατί μας δίνει δεδομένα, να κάνουμε συγκρίσεις. Από το 2012-13 όλοι οι αθλητές μας έχουν δικό τους προφίλ με σύγκριση. Όλο αυτό φυσικά είναι συμπληρωματικό, δεν αντικαθιστά καμία προπόνηση. Κάνει ο αθλητής ανάλογα με το άθλημα τις προπονήσεις και έξτρα 1-2 φορές την εβδομάδα έρχεται σε εμάς. Στην αποκατάσταση όμως το τρέχουμε συνέχεια. Δεν μπορεί να κάνει κάποιος αποκατάσταση χωρίς αυτό, ειδικά σε έναν σοβαρό τραυματισμό».
Πώς εκπαιδεύεται όμως το μυαλό; «Υπάρχουν εργαλεία για να γίνει η διαδικασία σε γήπεδο, όμως προτιμούμε το εργαστήριο γιατί μας δίνει data. Πάντα περνάμε τους αθλητές από συγκεκριμένη ρουτίνα ώστε να πάρουμε ένα baseline, να δούμε σε τι επίπεδο είναι αυτός ο αθλητής, είτε είναι ακαδημίας είτε ελίτ.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και επίσης πολλοί αθλητές ελίτ έχουν ελλείμματα τέτοιου τύπου. Βελτιώνεται η ταχύτητα αντίληψής τους, ο τρόπος που διαβάζουν το παιχνίδι τακτικά και τεχνικά. Το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, γι αυτό συνεχίζουν και το πρόγραμμα. Η κουβέντα που λέγεται χαρακτηριστικά είναι ότι “σήμερα στην προπόνηση έκανα λιγότερα λάθη”.
Πέραν όμως της διαδικασίας λήψης αποφάσεων και της αποφυγής λαθών, το πρόγραμμα έχει να κάνει και με την πρόληψη τραυματισμών. Όταν ένας αθλητής έχει πολύ γρήγορη -να το πούμε- σκέψη, πολύ καλή λήψη απόφασης, όταν έρχεται ένας αντίπαλος σε άθλημα επαφής να μαρκάρει άτσαλα τον βλέπει με την περιφερειακή όραση και υπάρχει 1/10 του δευτερολέπτου που το σώμα κάνει bracing, σφίγγει τους μυς του για να απορροφήσει την κινητική ενέργεια από το χτύπημα. Αυτό έχει να κάνει με την αποφυγή τραυματισμού».
Νευρικό σύστημα και τραυματισμοί
Το καλοκαίρι, το Sports IQ μπήκε σε ένα εισαγωγικό πρόγραμμα της ΕΠΟ για διαιτητές Super League στο Καρπενήσι, με πρωτοβουλία των ανθρώπων της FIFA, όπου ο Γιώργος Κακαβάς εξήγησε στο ακροατήριο ποια είναι η διαδικασία του εγκεφάλου όταν παίρνουν αποφάσεις.
Μια διαδικασία, που είναι διαφορετική για τους διαιτητές και τους επόπτες. Σε έναν χώρο όπως το γήπεδο, όπου γίνεται χαμός, τα σήματα πρέπει να είναι πολύ δυνατά για την άμεση και σωστή απόφαση.
«Βγήκαν και λαβράκια από όλο αυτό, γιατί τους έδειξα μια έρευνα της UEFA και της FIFA που λένε ότι σε διεθνές επίπεδο το περιθώριο λάθους φτάνει μερικές φορές στο 20%. Στην Ελλάδα, επειδή υπάρχει αυτή η κακοπιστία δεν επιτρέπουμε στον διαιτητή να κάνει ούτε ένα λάθος!», προσθέτει ο έμπειρος φυσικοθεραπευτής.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στις εφαρμογές και στις προοπτικές της μεθόδου του: «Το training above the neck λοιπόν έχει να κάνει με εφαρμογές σε όλα τα σπορ και σε όλους τους τραυματισμούς. Πρέπει να ξεκινήσει από τη στιγμή που ξεκινά και η αποκατάσταση, προκειμένου ο εγκέφαλος να παίρνει πολλαπλά ερεθίσματα. Και όχι μόνο από το πόδι, για παράδειγμα, ή τη μέση.
Τα ερεθίσματα μπορούν να είναι ένα μηχάνημα που δημιουργεί δόνηση, μια βελόνα, ένα μασάζ. Αυτό όμως αφορά μόνο ένα μέρος του συνόλου. Το κομμάτι των μηχανοϋποδοχέων. Είναι πολύ μικρό για πλήρη αποκατάσταση. Γι’ αυτό υπάρχουν και τόσο μεγάλα ποσοστά επανατραυματισμού.
Στις θλάσεις, σύμφωνα με κάποιες έρευνες, φτάνουν στο 40%. Γιατί η αποκατάσταση, όπως και στους χιαστούς, δεν αντιμετωπίζεται σφαιρικά. Είναι νομίζω η μοναδική εξήγηση που μας έχει απομείνει.
Πέραν του νευρικού συστήματος που ελέγχει τις κινήσεις που ελέγχουμε εμείς, όπως για παράδειγμα την κίνηση του χεριού, υπάρχει και το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Δουλεύει χωρίς να το ελέγχουμε. Τα πνευμόνια, η κυκλοφορία του αίματος, η αρτηριακή πίεση, κ.ο.κ.
Όταν στο μέλλον μελετηθεί διεξοδικά από πολλές ειδικότητες παράλληλα, θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Εμείς αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να το δούμε σε συνδυασμό με το καθημερινό θεραπευτικό κομμάτι. Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο»
Φάσεις σε αργή κίνηση και πρόβλεψη!
Στην Ελλάδα συνήθως η εξέλιξη στην επιστήμη του αθλητισμού και στην περισσότερο επιστημονική αντιμετώπιση του ποδοσφαίρου δεν είναι ανάλογη με το εξωτερικό.
Πώς δέχονται οι αθλητές την πρόταση να εκπαιδεύσουν τον εγκέφαλό τους; «Οι ατζέντηδες είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι σε όλο αυτό, επειδή θεωρούν τους ποδοσφαιριστές κεφάλαια. Άρα ένας μάνατζερ αν πειστεί ότι αυτό που κάνεις έχει μια λογική, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν τις γνώσεις να το κρίνουν, το δοκιμάζει πιο πολύ από όλους. Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι ανοιχτόμυαλοι στο ποδόσφαιρο και νέοι που το βλέπουν πολύ πιο θετικά. Οι ομάδες είναι περισσότερο περιχαρακωμένες με δεσμούς, υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια εκεί μέσα. Πολύ καλές σαν δέκτες όλου αυτού είναι οι ακαδημίες.
Υπάρχει άλλωστε και ο όρος νευροπλαστικότητα. Παλιότερα δεν είχαμε ιδέα, θεωρούσαμε ότι ένα παιδί φτάσει στα 18 μαζί με την οστική και μυϊκή ωρίμανσή του, υπάρχει και η εγκεφαλική. Αυτό έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ο εγκέφαλος αλλάζει συνέχεια από τη στιγμή που δέχεται ερεθίσματα. Η μορφή των νευρώνων, η επικοινωνία μεταξύ τους.
Ήρθε η λέξη νευροελαστικότητα, που έχει εφαρμογή σε όλους τους τομείς. Από ένα ατύχημα κάποιος μπορεί να πάθει εγκεφαλική κάκωση. Με κάποιο τρόπο, ο εγκέφαλος αυτού του ανθρώπου αναρρώνει, αρχίζει να ανακτά την παλιά λειτουργικότητά του. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που πιστεύαμε παλιά απλά δεν ισχύει. Σε μικρές ηλικίες που τα παιδιά μαθαίνουν τα βασικά, άρα και να ελέγχουν την κίνηση, το λεγόμενο motor control, ο εγκέφαλος όλα αυτά τα ρουφάει σαν σφουγγάρι. Η νευροπλαστικότητα λοιπόν είναι η λέξη κλειδί. Από τη στιγμή που αλλάζει και δεχθεί τα κατάλληλα ερεθίσματα, θα έχεις και το κατάλληλο αποτέλεσμα.
Το Sports IQ μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε ηλικία και αυτή τη στιγμή τα ηνία στην εφαρμογή του κρατούν οι Αμερικανοί.
Η Σαουθάμπτον το εφαρμόζει τα τελευταία δέκα χρόνια και δεν είναι καθόλου τυχαία η σύνδεσή του με τους τόσους παίκτες που έχει αναθρέψει και πουλήσει, ενώ στο Ισραήλ έχει γίνει καλή προσπάθεια στην κατασκευή video games που κάνουν αυτή τη δουλειά! Ο πρώτος διδάξας, Έρεζ Μοράγκ, ήταν head of research στη Nike και όταν βγήκε στη σύνταξη, πήγε στο Ισραήλ και ασχολήθηκε με το κομμάτι αυτό, το οποίο βρίσκει εφαρμογή στην πολεμική αεροπορία. Πρόσφατα, υπήρξε ενημέρωση ότι θα εκπαιδεύονται σχετικά και οι Αμερικανοί πιλότοι.
«Εκεί το decision making τους δεν γίνεται σε ένα γραφείο, έχει πίεση», μας λέει ο Κακαβάς, επιστρέφοντας στα του ποδοσφαίρου: «Εγώ εξηγώ στους παίκτες ότι από τη στιγμή που θα πάρουν την μπάλα έχουν πολύ λίγο χρόνο για να αποφασίσουν την επόμενη κίνηση που θα παράξει κάτι. Όχι δηλαδή μια παράλληλη μπαλιά, ή μια πάσα πίσω στον τερματοφύλακα. Και νομίζω στην Ελλάδα υστερούμε σε αυτό, έχουμε πρόβλημα στο να παράξουμε ποδόσφαιρο.
Λίγοι παίκτες κάνουν το απρόβλεπτο. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να αναλύσεις την κατάσταση γύρω σου άμεσα. Αρχίζεις και παίρνεις πληροφορίες με ακουστικά και οπτικά ερεθίσματα, από τη θέση σου στο χώρο και στο τέλος λαμβάνεις την απόφαση.
Υπάρχουν δύο πράγματα που μας λένε οι παίκτες που το κάνουν σε πολύ καλό επίπεδο. Το ένα είναι ότι αισθάνονται σαν να βλέπουν τη φάση σε αργή κίνηση και το άλλο είναι η πρόβλεψη, το anticipation, ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν γίνει κάτι στον αγωνιστικό χώρο το προβλέπουν.
Έχει γίνει και ένα χαρακτηριστικό πείραμα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο που σκοράρει στο σκοτάδι και έχει πολύ ενδιαφέρον. Παίκτες όπως ο Πίρλο και ο Τσάβι, χωρίς μεγάλα αθλητικά προσόντα, έκαναν τεράστια καριέρα με το μυαλό, αναλύοντας καταστάσεις. Προβλέπουν την κίνηση, που θα βρεθεί ο αμυντικός, ο αντίπαλος. Έχει πολύ ενδιαφέρον.»
Στο ποδοσφαιρικό Matrix
Έπειτα, ήρθε η σειρά μας να μπούμε στο… μέλλον. Ο Γιώργος Κακαβάς έχει δημιουργήσει έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, με τεχνικό χλοοτάπητα και μια μεγάλη τρισδιάστατη οθόνη. Κάπου εκεί υπάρχει ένας εγκεφαλογράφος.
«Τον φοράς και με ένα bluetooth συνδέεται με τον υπολογιστή. «Προσπαθούμε να καταλάβουμε σε πραγματικό χρόνο τι συμβαίνει με τον εγκέφαλο, γίνονται μελέτες σε αθλητές τραυματίες. Πώς για παράδειγμα ανταποκρίνεται ο εγκέφαλος όταν γίνονται συγκεκριμένες κινήσεις με το τραυματισμένο πόδι και πώς με το άλλο», μας λέει.
Στο εργαστηριακό γήπεδο φοράς 3D γυαλιά και μπαίνεις στο… Matrix! Υπάρχουν πάρα πολλές εφαρμογές στο πρόγραμμα, ανάλογα με τις απαιτήσεις, ενώ ο Κακαβάς παρεμβαίνει.
Για παράδειγμα, ο αθλητής προσπαθεί να φέρει εις πέρας το task του στο πρόγραμμα, ενώ παράλληλα κλοτσά μπάλα, κάνει ασκήσεις ισορροπίας, πέφτει στο έδαφος! Έτσι, μαθαίνει να είναι πολυλειτουργικός. Στον οθόνη εμφανίζονται οκτώ μπάλες, τριγύρω σου αφού είναι 3D.
Οι μισές αποτελούν συμπαίκτες και οι άλλες μισές αντίπαλους. Με το που ανάψουν οι συμπαίκτες, πρέπει να τους ακολουθείς ενώ παράλληλα κάνεις κι άλλα πράγματα, όπως κάμψεις, ή προσπαθείς να αποφύγεις μπάλες. Μπορείς να έχεις παράλληλα και ακουστικά, ακολουθώντας τον μετρονόμο!
Στο τέλος, σου ζητάει η εφαρμογή να πεις ποιοι αριθμοί είναι οι συμπαίκτες σου, που σημαίνει ότι πρέπει να τους έχει ακολουθήσει. Όταν το πετύχεις, πάει πιο γρήγορα~ έτσι, προσπαθεί να ματσάρει ταχύτητα σκέψης και λήψη αποφάσεων.
Μετά, το κάνει για πιο πολύ ώρα για να μετρήσει την αντοχή, πόσο θα σε επηρεάσει η κόπωση! Οι επιλογές είναι πάρα πολλές, μπορεί για παράδειγμα να έχει δύο ομάδες και να βάλει τα δύο στόπερ να συνεργάζονται και πολλά άλλα.
Υπάρχει ακόμα το kineQ, που στέλνει αντιπάλους για να αποφύγεις, μπάλες στους τερματοφύλακες και άλλου είδους προκλήσεις, τα οποία κάνουν την όλη κατάσταση πολύ διαδραστική! Αυξάνονται τα ερεθίσματα.
«Αυτό δεν είναι το παιχνίδι; Όσο πιο πολλά ερεθίσματα, τόσο το καλύτερο», μας λέει ο Γιώργος Κακαβάς, δείχνοντας πολλά ακόμα μαραφέτια, όπως το Atrack, που με μεθόδους που θυμίζουν απλά video παιχνίδια αλλάζουν τον τρόπο που δέχεσαι σήματα από την όραση και την ακοή!
«Το συγκεκριμένο εργαστήριο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το έχει σε σπηλιά. Στο cave της οι μπάλες πετούν στον αέρα. Επένδυσε σε αυτό το 2013 γιατί ο πρώην γυμναστής της, που ήταν και γυμναστής του Ρονάλντο, ήταν πολύ πρωτοποριακός. Ήταν η πρώτη ομάδα που το έφερε από το Μόντρεαλ και δεν το διαφημίζει καθόλου. Σε τηλεόραση, αλλά μικρότερη, το έχει και η Σαουθάμπτον», προσθέτει ο φυσικοθεραπευτής, ενώ τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούν τα διάσημα strobe glasses του Στεφ Κάρι.
«Φορώντας τα και μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο, αρχίζουν και αναβοσβήνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να κόψουν το οπτικό ερέθισμα και πρέπει ο εγκέφαλος να προβλέψει πιο γρήγορα που είναι η μπάλα κ.ο.κ. Ο Κάρι τα φοράει και παίζει με δύο μπάλες, ή του πετάει ο προπονητής του και ένα μπαλάκι του τένις. Όλο αυτό τον έχει βοηθήσει πολύ». Εξαρτήματα σαν τα strobe glasses βλέπουμε αρκετά στο ελληνικό εργαστήριο.
Ο Γιώργος Κακαβάς έχει κληθεί να αντιμετωπίσει αρκετές καταστάσεις. Ποδοσφαιριστές που δεν τα καταφέρνουν στην τελική προσπάθεια, άλλους που έχουν ζήτημα στο να υπολογίσουν την απόσταση, αμυντικούς που είναι απροσπέλαστοι από τη μία πλευρά και τους περνούν σαν σταματημένους από την άλλη, γιατί δεν υπάρχει σωστή συνεργασία ανάμεσα στα μάτια και άρα ο εγκέφαλος δεν παίρνει τη σωστή εικόνα.
Η εξέλιξη αφήνει με το στόμα ανοιχτό και τους ίδιους τους αθλητές! Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια, η σύνδεση της νευροάθλησης με την απόδοση και την πρόληψη τραυματισμών θα γίνεται και περισσότερο διαδεδομένη…
Από gazzetta.gr
Σχόλια
