Πάντα τους πρώτους μήνες της παρουσίας μας στην Ακαδημία, που προπονείται ο μικρός μας παιχταράς, είμαστε μες’ την τρελή χαρά! Χαριτολογούμε διαρκώς με τους υπόλοιπους γονείς, κυρίως στην αρχή, όπου ανταλλάσουμε εικόνες και εμπειρίες, από τις καλοκαιρινές μας διακοπές, φιλιά κι’ ευχές για καλό χειμώνα, (παρεμπιπτόντως, έχουμε να φάμε ένα αγγούρι!) και γενικώς επικρατεί ένα πολύ ευδιάθετο κλίμα, μέχρι περίπου τα τέλη του Σεπτέμβρη, όπου αρχίζουν να δημιουργούνται οι πρώτες συμπάθειες και αντιπάθειες!
Στα ερασιτεχνικά σωματεία και από την ηλικία των 10 ετών, οι γονείς των παιδιών είναι αρκετά χαλαροί και ευδιάθετοι και πολλές φορές περιμένουν οι ίδιοι, με μεγαλύτερη αγωνία από τα παιδιά την ώρα της προπόνησης, είτε για να περπατήσουν γύρω από το γήπεδο, είτε για να κάνουν τζόκιν ή να κουτσομπολεύουν πίνοντας το καφεδάκι τους, στο κυλικείο του γηπέδου! Για τις μαμάδες επίσης, είναι μια τεράστια ευκαιρία να «παρκάρουν» τα παιδιά τους, για 2 ώρες περίπου, όσο διαρκεί η προπόνηση, για να πεταχτούν μέχρι το γυμναστήριο, για τα ψώνια, τον καφέ, και ότι ήθελε προκύψει, τέλος πάντων !
Όσο μεγαλώνουν όμως οι κανακάρηδές μας, π.χ. φθάνοντας τα 13 περίπου, εκεί η αγωνιστική κατάσταση των παιδιών «σοβαρεύει» κι αρχίζει να ξεχωρίζει «η ήρα από το στάρι». Τότε αρχίζουν να έρχονται και τα πρώτα σύννεφα, στις σχέσεις των μέχρι πρότινος «φίλων» οι οποίοι, βλέποντας να ευνοείται ή να αδικείται ένα παιδί έναντι κάποιου άλλου, βγάζουν το φαρμάκι και το στάζουν σιγά-σιγά μες την παρέα, όπου όταν λείπει ο ένας αρχίζει το «θάψιμο» απ’ τους άλλους και τούμπαλιν, με αποτέλεσμα αργά η γρήγορα να δημιουργούνται προβλήματα και να λέγονται κουβέντες, που δεν τιμούν κανέναν!
Όλα αυτά μεταφέρονται σπίτι, όπου επικρατεί ένταση και μουρμούρα, τα οποία αντιλαμβάνεται δυστυχώς, πάρα πολύ καλά το παιδί, το οποίο να είστε σίγουροι ότι δεν αισθάνεται καθόλου καλά, όταν ακούει διάφορα αρνητικά σχόλια, για τον ένα ή τον άλλο φίλο – συμπαίκτη του, με τον οποίο πριν από λίγο έκαναν αστεία και χαιρόντουσαν την προπόνηση ή τον αγώνα!
Μέχρι τα 14, τα παιδιά στην πλειοψηφία τους, παραμένουν παιδιά και δεν χρειάζεται να τα δηλητηριάζουμε εμείς, ηθελημένα ή άθελα, με διάφορες «εξυπνάδες». Οι παραπάνω ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ μεταξύ των Γονέων, που υπάρχουν στις Ερασιτεχνικές Ακαδημίες, δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές των Π.Α.Ε, απλά εκεί οι λυκοφιλίες είναι επαγγελματικού επιπέδου,-όπως αρμόζει άλλωστε- διότι εκεί η κατάσταση είναι σοβαρή εξαρχής και όλοι οι γονείς λειτουργούν με ένα «πλάνο» στο μυαλό για το παιδί τους. Οι ΚΛΙΚΕΣ που δημιουργούνται είναι επιλεκτικές, το «σφάξιμο» γίνεται με το βαμβάκι, οι «φιλίες» κρέμονται από μια κλωστή, το θάψιμο είναι επαγγελματικό, οι κόντρες και οι αψιμαχίες απίστευτες κι όλα αυτά πάνω στις πλάτες των παιδιών, μερικά εκ των οποίων δυστυχώς, φέρονται και λειτουργούν πλέον, καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του πατρός τους! Κάποιοι μπορεί να το θεωρείτε υπερβολή, αλλά να είστε σίγουροι ότι ισχύει!
Όπως ισχύουν επίσης και οι «εντολές» του μπαμπά, για συγκεκριμένη συμπεριφορά και επιλογή της κλίκας που θα εισχωρήσει ή θα δημιουργήσει το παιδί!
Δυστυχώς τέτοιοι είμαστε και τέτοια είναι η φάρα μας! Φωνάζεις: «ΠΡΟΕΔΡΕ ! και γυρίζουν οι 11 απ’ τους 10 ! » τσακώνεσαι με κάποιον κι αρχίζεις τα : « ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» και δυστυχώς έτσι κάνουμε και τα παιδιά μας! Μουρμούρηδες, γκρινιάρηδες , σαλιάρηδες και ρουφιάνοι! Ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα χαμόγελα και άφθονη υποκρισία! Όλα μια βιτρίνα!
Τάκης Γιαννόπουλος
Πόσο δίκιο είχαν οι στίχοι, που τραγουδούσε ο αείμνηστος ο Στελάρας! « Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ! βρε κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούργια, κοινωνία άλληνε!!»
Σχόλια
