Του Τάκη Γιαννόπουλου
Δεν πρόλαβε να τελειώσει καλά καλά η σεζόν κι άρχισαν τα σενάρια για την επόμενη! Τελικά εμείς οι γονείς, πρέπει να είμαστε, πολύ άρρωστοι με το ποδοσφαιρικό μέλλον των παιδιών μας και δημιουργούμε κουτσομπολιά και καταστάσεις, που τα επηρεάζουν άμεσα και τα απομακρύνουν από τη χαρά του παιχνιδιού και από αυτό που πραγματικά επιθυμούν!
Όταν ακούνε τα παιδιά στο σπίτι ή σε φιλική παρέα, ότι ως θέμα συζήτησης είναι η ομάδα τους, η προπόνηση ή ο προπονητής τους, λογικό είναι να «στήσουν αυτί» και φυσικά να κρατήσουν στο μυαλό τους ότι σχόλια ακούσουν, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι αρνητικά.
Οι γονείς ανέκαθεν ήταν ξερόλες, έχοντας άποψη για την προπόνηση, την τακτική, την ενδεκάδα, το σύστημα, τις αλλαγές, τα πάντα! Τις περισσότερες φορές , κυρίως οι μπαμπάδες, γίνονται αρκετά ενοχλητικοί πρεσάροντας αφόρητα τον προπονητή, προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί σε αυτόν και δεν καταλαβαίνουν, ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνουν τελικά περισσότερο αντιπαθητικοί!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια, και τις μαμάδες, οι οποίες ούτως ή άλλως τους αρέσει να χώνουν τη μύτη τους παντού, και στην προκειμένη περίπτωση, όταν πρόκειται και για τα «μωρά» τους, βγάζουν απ’ το συρτάρι και το «δίπλωμα του προπονητή», παρατάνε και τον ονούρ τον Τούρκο, τα γυμναστήρια και τα πεντικιούρ και τρέχουν να δουν ποιος είναι αυτός ο «άσχετος» που δεν βάζει το παιδί τους να παίζει!
Και μόλις βέβαια καταλάβει, ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση, βγαίνει και το «πόρισμα» : «εάν του χρόνου έχουμε αυτόν τον κοντόχοντρο προπονητή, παίρνω το παιδί μου και φεύγω!» ή το άλλο «μακάρι να’ χει τον ψηλό τον γαλανομάτη! Πολύ καλός προπονητής!»
Ας σοβαρευτούμε όμως, αν και τα παραπάνω δεν απέχουν και πολύ απ΄την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα για τους γονείς σημαίνει, ότι όταν ο γιος μου είναι βασικός, ο προπονητής είναι θεός! Όταν όμως μια παίζει μια δεν παίζει, είναι ένας «μπίπ…και μισός»! σίγουρα το κουτσομπολιό και η κακομοιριά υπάρχουν και σε άλλες χώρες, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό, την πιστοποίηση όμως της εφεύρεσης, πρέπει να την έχουμε εμείς!
Πρέπει να υπάρχει καθαρό μυαλό και λογική, που να λέει απλά ότι :αυτό το σωματείο επέλεξα αυτούς τους προπονητές έχει, τους δέχομαι και τελείωσε!
Βλέπω ότι υπάρχει πρόβλημα; Απευθύνομαι στον υπεύθυνο της Ακαδημίας ή επιδιώκω ένα ραντεβού με τον προπονητή και το συζητώ!
Στα Ερασιτεχνικά σωματεία, οι υπεύθυνοι των ακαδημιών είναι πολύ προσιτοί προς τους γονείς, οι οποίοι πλέον είναι πολύ απαιτητικοί και δικαίως, την στιγμή που πληρώνουν αδρά και μάλιστα σε τέτοιες εποχές! Οπότε το βρίσκω λογικό να επιθυμούν ο προπονητής του παιδιού τους, να είναι ενός πολύ καλού επιπέδου! Ως εδώ συμφωνώ μαζί τους. Από εκεί και πέρα όμως, έχει το λόγο η διοίκηση της Ακαδημίας, η οποία αφού θέλει να παρουσιάσει, ένα «καλό έργο», θα πρέπει να τοποθετήσει και τους κατάλληλους προπονητές, στα κατάλληλα τμήματα, πράγμα που τις περισσότερες φορές ,δεν είναι καθόλου εύκολο!!
Ο γονιός τώρα, από τη στιγμή που επέλεξε το συγκεκριμένο ερασιτεχνικό σωματείο, σημαίνει ότι έψαξε και ενημερώθηκε για τους ανθρώπους που διοικούν και εργάζονται σε αυτό, αποδέχεται τον τρόπο λειτουργίας του σωματείου αυτού, ακολουθεί τους κανόνες του όπως οφείλει, αλλά δεν παύει να έχει και το δικαίωμα, να εκφράζει τις απόψεις του σε προκαθορισμένα ραντεβού με τον προπονητή ή τον διευθυντή της ακαδημίας, τη στιγμή μάλιστα που καταβάλει συνεπέστατα τη συνδρομή του!
Στις περισσότερες Π.Α.Ε. τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Εδώ οι γονείς δεν μπορούν να έχουν απαιτήσεις και άποψη για το ποιόν προπονητή θα έχει το παιδί τους διότι, σ’ αυτές τις Ακαδημίες υποτίθεται ότι υπάρχουν πάρα πολύ καλοί και έμπειροι προπονητές και δεν το βλέπω λογικό να υπάρχουν προτιμήσεις από τους γονείς.
Συνήθως στις Π.Α.Ε., οι προπονητές αλλάζουν τμήματα κάθε 6άμηνο ή κλείνουν το χρόνο κι’ αυτό πολύ σωστά γίνεται, για να έχουν άποψη όλοι οι προπονητές για όλα τα παιδιά. Εμείς όμως, οι γονείς οι «παντογνώστες» όπως πάντα, ενώ στην αρχή τα δεχόμαστε όλα και κάνουμε το σταυρό μας που ο γιόκας μας ανήκει σε κάποια Π.Α.Ε. με τον καιρό αρχίζουμε να εκδηλωνόμαστε, δείχνοντας προτίμηση προς κάποιο προπονητή, παρακαλώντας να έχει αυτόν του χρόνου ο κανακάρης μας για διάφορους λόγους.
Είτε γιατί μπορεί να γνωρίζει προσωπικά τον κάθε προπονητή, ο οποίος θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο παιδί του, είτε γιατί αν έρθει κάποιος άλλος μπορεί να χάσει τη θέση του βασικού στην ομάδα,
Κάποιοι άλλοι γονείς πιο «προχωρημένοι» θέτουν θέμα δουλειάς και γνώσεων των προπονητών κάνοντας συγκρίσεις μάλιστα σε θέματα προπόνησης, – πολλές φορές χωρίς να βλέπουν – τακτικής, αλλαγών και γενικότερα διαχείρισης του υλικού.
Όλο αυτό το άγχος που αδικαιολόγητα νιώθει ο μπαμπάς και η μαμά μεταφέρεται δυστυχώς και στο παιδί, το οποίο χωρίς να το θέλει επηρεαζόμενο απ’ αυτά που ακούει αντιμετωπίζει με δυσπιστία τον εκάστοτε προπονητή του.
Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των γονιών, που δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο νέος προπονητής, διότι νιώθουν αναντικατάστατοι από την ομάδα και απλά κουτσομπολεύουν την πιθανή επερχόμενη κατάσταση, μέχρι να αρχίσουν και αυτοί κάποια στιγμή να ανησυχούν και να γίνουν ίδιοι ή χειρότεροι από τους προηγούμενους!
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι σε ένα ερασιτεχνικό σωματείο, υπάρχει η αμεσότητα του διαλόγου με τον προπονητή, που σας επιτρέπει να εκφράσετε το παράπονό σας, ενώ στις μεγάλες κυρίως Π.Α.Ε. «καταπίνετε» πολλά πράγματα ως γονείς υπό τον φόβο, του να μην στεναχωρεθεί το παιδί, υπομένοντας την οποιαδήποτε κατάσταση, τηρώντας στάση αναμονής για το προκαθορισμένο ραντεβού ενημέρωσης των γονέων, το οποίο αρκετές Π.Α.Ε. το έχουν καταργήσει και αυτό!
Με λίγα λόγια λοιπόν φίλοι μου, τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν για προπόνηση ΠΑΝΤΑ με θετικές παραινέσεις από εμάς, χαρούμενα χωρίς αρνητικές σκέψεις για αδικίες και σενάρια, που μόνο κακό κάνουν στην ψυχολογία του παιδιού.
Εξάλλου τα παιδιά, είτε σ’ αυτή την ηλικία είτε αργότερα, θα γνωρίσουν πολλούς προπονητές, που θα τα συμπαθήσουν ή θα τα αντιπαθήσουν, θα τους ανοίξουν ή θα τους κλείσουν μια πόρτα, αλλά όταν το παιδί συνεχίζει να δουλεύει και πιστεύει πραγματικά σ’ αυτό που θέλει να πετύχει, ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ο κόσμος να χαλάσει!!
Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και
κανένα συμβόλαιο δεν υπάρχει, που να σου εξασφαλίζει
από τα δέκα σου χρόνια την επιτυχία,
χωρίς να κολυμπήσεις
στα σκ…!
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τις διατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football–academies.grΣχόλια
